دوستای خوب و قشنگم سلااام

به قول آبجی کوچیکه :" دنیا چنان پر است از فراوانی که چاره ای نداریم جز شادمانی" ( با یه عالمه از اون شکلکا که بالا و پایین میپرن و داد میزنن)

هوووووووووووووووووووووووووووررررررررررااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

چه دنیای زیبایی... چه نعمتهای قشنگی.... خدایاااااااا شکررررررت.

پست قبلی م برای بعضی از بچه ها یه سوء تفاهم کوچولو بوجود اورده بود که البته من پاسخ بچه ها رو دادم اما فکر کردم شاید کسی دیگه هم باشه که این برداشت اشتباه رو از متن من کرده باشه و حالا روش نشده که مثلا کامنت بذاره یا هرچی بنابراین پیش خودم گفتم افکار عمومی!!! روبه قولی گفتنی چی؟! رووووشن کنم:
گفتم شاهزاده ی من همون کسیه که سالها آرزوی داشتنش و با اون بودن رو داشتم اما این اصلا به این معنی نیس که اون یه فرد بی نقصه. نه....
اونم یه آدمه مثل من... من کامل نیستم و به خودم اجازه نمیدم همچین فکری راجب اون داشته باشم. اگه من طالب یه فرد کامل باشم، مسلما طبق قانون ( زندگی بیرونی تو تجسم عینی تفکرات درونیته) ناخود آگاه فرد مقابل هم همچین تفکری نسبت به من خواهد داشت و یقینا با دیدن اولین اشتباه و لغزش از سمت من میفهمه که من ایده آل او نیستم و میره. اعتراف میکنم که شاهزاده م برام یه اسطوره س اما به این معنی نیس که امکان لغزش و گناه نداره. از سالها پیش مشخصات و خصوصیات فرد ایده آلمو روی دو تا کاغذ نوشتم. هیچوقت فکرنمیکردم که یه روز یه نفر با این مشخصات پیدا بشه چون به نظرم خیلی خیلی ایده آل گرا نوشته بودم اما وقتی به لیستم نگاه میکردم میدیدم به چیزی کمتر از اون راضی نیستم. پیش خودم فکر کردم که شاهزاده ای با این خصوصیات حتما وجود داره به این دلیل که دارم بهش فکرمیکنم. یکی از خصوصیات شاهزاده ی رویایی من اینه که :" اشتباهات منو ببخشه." خیلی ساده س... من توقع دارم اون اشتباهات منو ببخشه پس من برای خودم حق اشتباه قائلم. خیلی خیلی ته نامردیه که آدم یه چیزی رو حق مسلم خودش بدونه ولی دیگری رو از اون حق محروم کنه ((البته این نوشتار هیچ گونه ارتباطی با انرژی هسته ای نداره)). وقتی حق اشتباه دارم ناگزیر شاهزاده م هم حق اشتباه داره. ما هم مثل بقیه آدمها گاهی از دست هم ناراحت میشیم، دعوا میکنیم، دلخور میشیم ولی چون برای هم این حق رو قائلیم خیلی راحت دلگیریهامونو فراموش میکنیم.

ایده آل گرایی خیلی خوبه. باهاش مخالفتی نیستم اما بعضی وقتها ما ایده آل رو کسی میدونیم که هر کاری می کنیم و هر اشتباه و (ببخشید
ولی اصطلاح بهتری به ذهنم نرسید: غلطی) که دلمون میخواد انجام بدیم و اون مخالف نباشه یا خیلی راحت بگذره یا ندید بگیره. مسلمه که همچین آدمی هرگز پیدا نمیشه . این خودخواهی محضه که کسی هر کاری میکنه توقع داره معشوقش ازش بگذره اما تا معشوق بیچاره گاف میده ییهو همه چی رو بهم بریزه که " تو به درد من نمیخوری ..."
زندگی یه قسمتش عشقه و نه قسمتش گذشت. تا اشتباه و لغزشی نباشه؛ گذشت هیچ معنایی نداره. خدای بزرگ و مهربون تو سینه ی همه
یه دل خوشگل گذاشته پر از مهربونی و صفا.
اگه نبخشی؛ پس فایده ی اونهمه مهربونی توی دلت چیه؟